Hoe en waarom Gijs uiteindelijk voor schrijven en het begeleiden van anderen koos.

30 oktober 1979 kwam Gijs ter wereld in Milsbeek, een dorp in Noord-Limburg, waar hij een overwegend gelukkige, zorgeloze jeugd beleefde. Gedurende de middelbare school en zijn studententijd begon hij echter steeds meer te worstelen met zichzelf, hoeveel plezier hij gelijktijdig ook beleefde. Hij dacht veel na over het bestaan en de dood en vond het lastig om het leven te accepteren. Hij had het goed, groeide op met een enorme keuzevrijheid en een zee van mogelijkheden, was breed geïnteresseerd en talentvol. Voetbal en tennis speelde hij op hoog niveau, op de muziekschool slaagde hij met lof voor niveau C bij een pianoleraar die hem het liefst naar het conservatorium zag gaan én hij kon goed leren. Zijn schrijftalent, uiteindelijk wellicht zijn voornaamste talent, kende hij nog niet eens.

Maar ergens kon hij niet geloven dat hij het puur toevallig zo veel beter getroffen had dan een groot deel van de wereld. Was dat überhaupt wel zo, vroeg zich af. Hoe dan ook voelde hij een flinke druk door zijn algemeen veronderstelde bevoorrechte positie. Angstig schoof hij de bijbehorende levensvragen voor zich uit. Want wat wilde hij écht? Wie was hij écht? Wat kon hij nou eigenlijk écht? Waar paste hij? Onderzoeker of meteoroloog voelde hij zich in elk geval niet voldoende toen hij in 2005 met hangen en wurgen zijn diploma meteorologie aan de WUR behaalde.

Ondanks al zijn talenten en (bevoorrechte) mogelijkheden was hij vooral verlegen en onzeker, miste hij richting, zelfvertrouwen en houvast. Hij kon moeilijk volwassen worden, verlangde terug naar de kindertijd. En hij was afwachtend, schoof verantwoordelijkheden het liefst naar anderen door. Maar het moeilijkst vond hij de romantische liefde. Toen hij “al” 22 jaar was, had hij nog geen ervaring opgedaan met meisjes en daar schaamde hij zich voor, vooral tussen andere jongens. Maar van buiten bleef hij “gewoon” de leuke, gezellige vriend, huis –en/of studiegenoot. Ook in de liefde wist hij overigens niet wat hij zelf wilde, wie er bij hem aansloot. Dat hielp natuurlijk niet mee.

Maar opeens, of althans binnen slechts enkele maanden tijd, dienden zich een dubbele verliefdheid én een nieuwe, fascinerende vriend(schap) aan in zijn leven. Na de zomervakantie van 2002 raakte hij bevriend met een student die begin november 2002 tijdens het uitgaan plots in vertrouwen deelde te kunnen gedachten lezen, in de toekomst kijken en helder dromen. Deze vriend wenste dit echter geheim te houden, omdat hij geen attractie wilde worden. Tot op heden heeft Gijs zijn vertrouwen nog niet geschaad, een bewijs voor de kunde van zijn vriend op zich, maar dit terzijde. Al voelde Gijs indertijd meteen dat het geen grap was, hij daagde de vriend stilzwijgend uit om zijn beweringen te bewijzen. Voortaan zou Gijs niets meer over zijn privéleven en diepere gedachten met hem delen, nam hij zich voor. Vanaf dat moment werd alles anders en ging het snel. De onverwachte dubbele verliefdheid werd zijn heftigste worsteling tot dan toe. Zonder dat hij het doorhad, doorleefde hij de twee jaar die volgden zijn eigen coming of age-roman.

En Gijs schreef mee. Hoewel het verhaal daarna eerst nog vijftien jaar op zijn digitale boekenplank bleef liggen, vormde die periode het startschot van het meest bijzondere dat hij in zijn leven gedaan heeft, naar zijn mening althans: David en ik schrijven.

Mieke Bouma vat in haar artikel in “Schrijven magazine” – editie 2 (2020) – de staat van Gijs’ geest van voordat hij zijn bijzondere vriend leerde kennen geweldig samen:

“Wanneer we ons eigen leven als onbelangrijk en nietszeggend beschouwen, als we geen puf of energie hebben onze innerlijke draken onder ogen te zien en ervan uitgaan dat er voor ons geen schat is weggelegd, kan ons leven leeg en doelloos aanvoelen. Misschien is dat wel een van de meest ingrijpende ziekten van onze westerse samenleving: het fundamentele idee dat we er niet toe doen, dat we maar gewoon onze plicht moeten vervullen, dat het leven zinloos is, dat we er – als het erop aan komt – alleen voor staan en dat de dood een zwart gat is. Zo’n houding draagt de mogelijkheid van een tragedie in zich. Of van een komedie: de hoofdpersoon leert maar niet van zijn stomme fouten en loopt keer op keer met zijn kop tegen dezelfde balk. Dan is er soms een schok of een ramp nodig om ons wakker te schudden.”

Die schok kwam voor Gijs dus in 2002 in de vorm van een nieuwe vriend(schap). En al werden de eerste twee jaar die volgden zeker niet meteen leuker of makkelijker, interessanter werd het direct. Niets wat volgde had hij willen missen, achteraf gezien, ondanks de worsteling.

Na zijn studie meteorologie had Gijs inmiddels wel helder gekregen dat hij beter paste in een sociaal werkveld. Hij behaalde daarom de 1e graads bevoegdheid aardrijkskunde, waarna in 2007 een loopbaan in het voortgezet onderwijs (VO) begon. Hij gaf tien jaar aardrijkskunde en leerde daarbij het VO goed kennen. Hij voelde er veel passie en liefde voor, maakte vele prachtige momenten mee, maar soms ook heftige en verdrietige gebeurtenissen. Op zijn laatste school werkte hij zes jaar en zag hij leerlingen letterlijk en als mens groeien van brugklasser tot het diploma. Hoewel hij voortdurend (te) veel spanning ervoer, genoot hij ervan om deel uit te maken van een hecht, liefdevol en kundig team.

Maar het werd te zwaar. Hij liep vast. Hij had de kernvragen van het leven nog niet voldoende beantwoord, als hij eerlijk was. Hij paste niet goed (genoeg) in het VO, ook niet na alle strategieën die hij toegepast had in de hoop beter te gaan passen. In februari 2018 gaf hij zijn laatste les en verliet hij wat ook een grote leerschool voor zichzelf geweest was, achteraf gezien. Hij had onderwijs gegeven, maar ondertussen ook ontvangen over de mens en het leven. ‘Houd jij je nou maar aan je taak,’ merkte zijn bijzondere vriend eens op, nog tijdens hun studententijd. Sinds hij schrijft, en zeker sinds hij levensverhalen schrijft, denkt hij tot zijn verwondering regelmatig aan deze opmerking terug. Dat had hij nooit toen hij voor de klas stond.

Gelijktijdig met het eindigen van zijn loopbaan in het VO eindigde ook zijn toenmalige liefdesrelatie na ongeveer negen jaar – een pijnlijke figuurlijke extra schop onder zijn kont. Noodgedwongen nam hij alsnog de kernvragen (beter) onder de loep. De loopbaancoaching, de Premaster Humanistiek en de opleiding tot Vertrouwenspersoon, die hij in 2018/2019 respectievelijk ontving en volgde, hielpen hem daarbij. Zo kreeg hij bijvoorbeeld zijn kernwaarden helder: vertrouwen, gevoel, groei/leren, impact en creativiteit. En hij ontdekte dat hij mensen wilde blijven begeleiden, maar wel meer de diepte in dan binnen het VO gekund had. En hij koos voor schrijven, voor het verhaal dat er al die tijd al uit moest.

Hij begon alsnog aan David en ik. Inmiddels richt hij zich voortdurend op wat hem energie geeft en dat voelt hij steeds beter aan. Hij gelooft dat hij zo zijn mooist mogelijke bijdrage aan de wereld zal leveren. Soms stoeit hij nog wel met zichzelf, maar steeds vaker geniet hij van waar het heen gaat, van hoe steeds meer puzzelstukjes in zijn leven toch kloppen en verklaarbaar blijken, van het proces zelf. Zowel het leven als de dood omarmt hij inmiddels.

Voorjaar 2021 volgde nog een mijlpaal. Hij richtte zijn eigen onderneming L-LiBRo op, iets wat hij nooit achter zichzelf had gezocht. Dit leek voorlopig puur symbolisch, slechts bedoeld om zichzelf daadwerkelijk serieus als schrijver én ondernemer te gaan zien, om zichzelf aan te moedigen en zijn zelfvertrouwen een “boost” te geven. Hij had op dat moment nog niets gepubliceerd. Maar toeval of niet, slechts één dag na zijn inschrijving bij de kamer van koophandel liep hij tegen zijn eerste opdracht voor het schrijven van een levensverhaal aan, na een tip van zijn redactrice. En de rest is geschiedenis… Tussen voorjaar 2021 en najaar 2023 schreef hij vijf biografieën, waarvan er twee zijn uitgegeven. De andere drie waren voor de eigen, kleine kring van de klant bestemd.

Momenteel (maart 2024) richt hij zich vooralsnog volledig op alles wat er voortkomt uit het verschijnen van David en ik. In de (nabije) toekomst wenst hij meer mensen te gaan begeleiden (geestelijk en/of met schrijven) en te gaan (samen)werken aan een schrijfproject waarvan hij helemaal in vuur en vlam staat.

Wordt vervolgd!

De volgende activiteiten/mensen hielpen hem na het onderwijs om zichzelf (opnieuw) uit te vinden:

  • Loopbaancoach Jef van Beckhoven van BLCC loopbaanbegeleiding.

  • De Premaster Humanistiek volgen aan de Universiteit voor Humanistiek.

  • De opleiding “Vertrouwenspersoon Ongewenste Omgangsvormen” volgen bij De Vertrouwenspersoon.

  • Coaching van Iris Schlagwein, coach & schrijfster van de op zingeving gerichte boeken Thuis zonder huis en Vlieg vrij.

  • Het superrelatie-weekend van 365 dagen succesvol (2018, 2019 & 2020).

  • Vrijwilligerswerk met en voor jonge vluchtelingen bij New Dutch Connections.

  • Een maandenlange schrijfreis naar Spanje.

  • Enorm veel lezen over schrijven en vooral alles uitproberen.

  • Boeken van andere schrijvers ontleden en vooral alles uitproberen.

  • Veel lezen, kijken en luisteren over en naar de mens.

Door: Gijs van de Logt

Gerelateerde artikelen

Leave A Comment